De afgelopen weken was het nieuws weer eens onuitstaanbaar. Stuur zowat uit mijn auto getrokken, bureau doormidden gefacepalmd, PC het raam uit gedonderd; zo’n week was het. Zeg maar de natte droom van de Keynesianen met hun gebroken ruiten theorie. En het nieuws wat mij het vaakst zo beroerde, had betrekking tot de overheid (“no shit”, hoor ik u zeggen).

Zo gaat de overheid nieuwe leenstandaarden voor hypotheken invoeren. Het plan zal het mogelijk maken om meer te lenen als het huis een top milieulabel heeft. De logica is natuurlijk niet geheel afwezig, want lagere energielasten geven meer ruimte in het budget van de koper. Alleen is dit een eerste orde effect. De bijwerkingen, daar wordt niet of nauwelijks aan gedacht. Zo wordt de tweedeling in de markt tussen de hoogste labels en de rest vergroot. De koper van de toplabel huizen zal dus een veel hogere prijs gaan betalen omdat zij meer kunnen lenen (hogere schulden, yeah!). De verkopers zullen er blij mee zijn, maar de onderpandswaarde van de huizen met de niet hoogste labels zal er dus onder lijden, wat het verhogen van de hypotheek om deze huizen te vergroenen (het gestelde doel van de overheid) juist gaat belemmeren. Verder verandert deze maatregel alleen maar indirect de motivatie tot vergroenen; een maatregel die mensen meer dan normaal de hypotheek laat ophogen voor vergroening, zou een veel directe manier zijn om de beoogde doelen te halen. Dit doet mij deels denken aan het verhaal van de startersbonussen die de regering heeft ingevoerd, maar die juist het tegenovergestelde effect hebben.